In 1990 zagen we onze kans schoon. Dictator Ceaucescu was van het toneel verdwenen en samen met hem de Securitate, zijn gehate geheime dienst. Op naar Roemenië dus. Het prachtige boek van Florian Hofmeister "Mit Dampf durch die Karpaten" over de bosspoorwegen vormde onze gids. Wat hij op zwart-wit foto's had vastgelegd moest een vervolg hebben. Een videofilm dit keer. Gewapend met een nieuwe camera en veel dollars stapten wij in Boekarest uit het verrassend moderne Tarom toestel. Een auto gehuurd - een Roemeense Renault 12, die ze daar Dacia noemen - en snel naar ons eerste doel: de bosspoorweg van Covasna en Comandau. In één woord geweldig! Rangeren met behulp van een paard. Zowel aan de voet als bij het bergstation van de kabelbaan. En daar mochten we samen met een paar wagentjes gewoon op mee naar boven. Vanaf beide punten trekken locjes met reusachtige vonkenvangers lange slierten lorries. Na drie dagen filmen hadden we alles vastgelegd tot aan de komst van het paard met zijn baas 's-ochtends om zeven uur en een ritje met een auto op spoorwielen aan het eind van de dag. Zo'n voertuig. noemen ze daar een draisine.

Ons volgende doel was Oituz. Wat een prachtig lijntje. Die natuur! Ze hadden daar een heel bijzonder locje. Eentje met een draaistel voorop. Onderweg moest er nog wat aan gesleuteld worden. De rit naar beneden langs al die beekjes met hun watervalletjes en die bloemenpracht was wel heel speciaal. Op de lorrie van de chef. Dertig km per uur op zwaartekracht naar beneden met alleen een handrem.

Daarna Scutaro. We kwamen op maandagmorgen aan en het leek wel of het hele dorp mee moest. Dat was ook wel een beetje zo. Ze gingen bessen plukken boven in het ongerepte bos. En wat gebeurde er? We ontspoorden. Kijkt U zelf maar eens hoe ze daar in korte tijd een loc weer op het rechte spoor brengen.

In Comanesti sprak de chef Duits. Waarom komen jullie morgenochtend niet, vroeg hij. We gaan op onze vrije dag - een zondag! - een proefrit rijden met een pas herstelde loc. Ook nog een stukje op de voetplaat meegereden maar of die loc daarna ooit nog is gebruikt, betwijfelen we.

In Roznov troffen we een redelijk Engels sprekende chef aan. Een bosbouwingenieur. Hij wist precies wat hij wilde. Emigreren. Weg van die eeuwige armoe. Een ritje naar boven? Geen probleem. Want wij zouden wel voor zijn visum zorgen, dacht hij.De brug over de rivier leek wat minder stabiel, maar het ging goed. Boven kregen we heerlijk brood met schapenkaas. En we mochten ook houtblokken aangeven voor de vuurkist van de loc.

Om ons maar vooral gunstig te stemmen had de chef voor de volgende dag een leuke excursie gepland: de bosspoorweg van Tazlau. Een uitstekend verzorgde loc bracht ons naar boven. Ze hadden net twee houten bruggen hersteld. Stapvoets er overheen. Eerst met de losse loc.

Niet één van bovengenoemde lijntjes bestaat nog. Allemaal opgeheven. U zult het moeten doen met onze beelden. Beelden waar we eigenlijk wel een beetje trots op zijn. Want ze zijn in de ware zin des woords uniek! Uiteraard is de film voorzien van deskundig commentaar door Bert Steinkamp.