Dit boek is geschreven door een vader, die zijn enige zoon en, naar hij zelf zegt, zijn "grootste vriend" verliest door een auto-ongeluk. Hij schrijft over zijn intense verdriet maar ook over gebeurtenissen en ervaringen in zijn eigen leven, die hij nooit aan zijn zoon heeft kunnen vertellen.
Zijn motto wordt uiteindelijk: "Ik ben een gelukkig mens met mijn verdriet opgesloten achter twee zwarte deuren, die ik naar behoefte open"
In dit boek zet hij ze wagenwijd open en laat het grote verdriet herleven, om na 20 jaar het samenzijn met zijn zoon en de periode daarna, als een soort "epos" te beschrijven.
Een zeer aangrijpend, waar verhaal met een verrassend einde.