'De verduisteraar van de middeleeuwen' is een historische roman over keizer Otto III, waarin centraal staat hoe hij mogelijk eeuwen heeft verduisterd. Verdubbelingen van historische feiten, verzonnen keizers voor het verfraaien van stambomen, het ontbreken van archeologisch bewijs, schaarsheid aan bronnen en gebruikmakend van de menselijke neiging heiligen te vereren in plaats van te bekritiseren... Heeft dit er toe geleid dat de duistere middeleeuwen duister zijn omdat ze nooit hebben bestaan, maar zijn verzonnen? En heeft de zienswijze van de historische wetenschap ertoe geleid dat we dit onvoldoende aan de kaak durven stellen?

Kort na het einde van de duistere middeleeuwen, rond het eerste millennium, leefde keizer Otto III. Volgens historici was hij een keizer zonder noemenswaardige daden. Maar klopt dat wel?

Met volle overtuiging probeerde Otto III met zijn vriend paus Silvester II het nog jonge christendom zo snel mogelijk te verspreiden. Hebben zij een middel ingezet dat zelfs het perspectief op onze tijd nog op de kop kan zetten? Kan het zijn dat deze jong gestorven keizer de duistere middeleeuwen heeft verzonnen om religieuze redenen? Kunnen we over keizer Otto III zeggen: Notum est Reus, de dader is gevonden?