In 1923 leest Colette, in een onbeduidend tijdschrift, het verhaal ‘Nuit de Noël’ van Emmanuel Bove. Ze neemt contact op met de jonge schrijver en stelt hem voor een boek uit te geven in de reeks die zij verzorgt bij uitgeverij Ferenczi. Dat boek werd Mes amis (Mijn vrienden). Het verscheen in februari 1924 en Boves naam was meteen gevestigd.

De toon van Mijn vrienden is genadeloos nauwkeurig – de verteller, Victor Baton, beschrijft zijn wereld van waken, wassen, flaneren, eten en verlangen, nauwgezet en zonder een spoor van ironie. Bove was 24 toen hij Mijn vrienden voltooide. Hij kondigde aan dat hij een genre had uitgevonden, de roman van de ‘verarmde eenzaamheid’. Zijn hoofdpersoon zwerft van ontmoeting naar ontmoeting, op zoek naar een ongrijpbare speciale vriend. Als veteraan met een geheime wond onder zijn sjofele jas, hongerig naar genegenheid, scharrelt hij rond in de marge van het Parijse leven, een spook gehinderd door anachronistische regels van etiquette, trots en ijdelheid. Zijn schaamteloosheid en verwaandheid zijn prachtige instrumenten om een opeenvolging van ontmoetingen te presenteren die met een lach tijdloos worden.

Mijn vrienden is zonder twijfel het ultieme werk in het genre van de ‘verarmde eenzaamheid’.