Jef is amper tien wanneer hij te horen krijgt de uitverkoren zoon te zijn, om het familiaal bedrijf verder te moeten zetten.
Zijn droom, samen met zijn twee broers, in de stad te gaan studeren en de wereld te verkennen, wordt door een simpele melding onderuitgehaald.
De gemeentelijke jongensschool, waar de katholieke leer de hoofdmoot van de leerstof uitmaakt, moet hij tot zijn veertien uitdienen.
Het bekrompen dorpsbestaan, zijn ziekelijk godvrezende moeder, zijn vader met maar één levensdoel, zijn beroep tegen wil en dank, de drug van de werkman, leiden naar een leven waar niemand naar uitkijkt.

De slappe eik is een waargebeurd verhaal dat lichtjes werd bijgekleurd, een familiekroniek dat veel weg heeft van de sitcom “Coronation Street”. Een gezonde dosis humor, overgoten met een smakelijk Antwerps dialect maakt dit boek vermakelijke lectuur om heel ontspannen van te worden.


Fred (1951) woont al heel de tijd in Lint. Zijn professionele bedrijvigheid bracht hij in hoofdzaak als leraar elektriciteit door.
Sinds zijn jeugd mag schrijven als een rode draad met knopen in zijn leven beschouwd worden.
Schrijven was een soort verborgen gehouden bezigheid, die met andere activiteiten, al dan niet erg zinvol, de strijd om vrije tijd diende aan te gaan.
Met De Slappe Eik werkte hij een van de verhalen, gelinkt aan waar gebeurde feiten af.