Erfbelasting wordt geheven over de waarde van al wat krachtens erfrecht wordt verkregen, zo luidt het uitgangspunt van de Successiewet 1956. De beperking tot erfrechtelijke verkrijgingen is vanouds een drijfveer geweest om buiten het erfrecht om vermogen over te dragen aan de erfgenamen. Dat ontgaansgedrag heeft geresulteerd in een uiterst complex belastbaar feit, waarbij het wettelijke
uitgangspunt is verruimd met allerlei fictief erfrechtelijke verkrijgingen. Onderzocht wordt of dit belastbare feit aanpassing behoeft. Allereerst wordt uit een rechtshistorische analyse afgeleid dat de wetgever een economische
benadering van het belastbare feit voorstaat. Tegelijkertijd wordt verklaard waarom die benadering in de wettekst slechts in beperkte mate tot uitdrukking komt. Om dat gebrek te helen, wordt gezocht naar de invulling van een
nieuw belastbaar feit. Daarbij wordt veelvuldig inspiratie geput uit rechtsvergelijkend en rechtshistorisch materiaal. De resultante is een vijftal voorwaarden waaraan een verkrijging moet voldoen om belastbaar te zijn met erfbelasting. Die voorwaarden worden aan de hand van de beginselen van behoorlijke wetgeving uitgewerkt tot een wetsvoorstel. Ten slotte wordt dat voorstel toegepast op verschillende casus om de positieve werking ervan aan te
tonen. Mr.dr. W.R. (Reinier) Kooiman (1990) studeerde fiscaal
recht aan de Universiteit van Amsterdam (cum laude). Sinds 2009 is hij werkzaam bij Deloitte Belastingadviseurs, thans als medewerker van het Wetenschappelijk
Bureau. Hij publiceert geregeld over uiteenlopende fiscale onderwerpen.