Het in de maatschappij aan de orde stellen van de complexiteit van fiscale wetgeving komt de laatste jaren steeds vaker voor. Deze complexiteit is vaak het gevolg van het veelvuldig gebruik van fiscale wetgeving als beleidsinstrument en de implementatie van Uniewetgeving. Het gevolg is wel dat fiscale wetgeving niet langer meer als betrouwbaar kompas kan fungeren om de fiscale gevolgen van bepaalde handelingen te voorzien.

Binnen een rechtsstaat heeft evenwel als uitgangspunt te gelden dat wetgeving duidelijk behoort te zijn (de zogenoemde eis van duidelijkheid). Dit uitgangspunt is met name van belang, indien wetgeving - zoals bij fiscale wetgeving het geval is - gepaard gaat met overheidsoptreden waarbij een inbreuk wordt gemaakt op de grondrechten van burgers. Dat de overheid de eis van duidelijkheid hoog in het vaandel heeft staan blijkt onder meer uit de nota Zicht op wetgeving. In deze nota stelt de overheid dat wetgeving zodanig moet worden geformuleerd, dat degene die met wetgeving te maken krijgen duidelijk voor ogen hebben wat de wetgever wil en bedoelt en wat burgers mogen doen, dan wel juist verplicht zijn te doen. 



In dit boek wordt de vraag beantwoord in hoeverre de overheid deze eis van duidelijkheid voor fiscale wetgeving daadwerkelijk heeft ingevuld. Om deze vraag te kunnen beantwoorden brengt de auteur in kaart welke voorwaarden onder meer de rechtsliteratuur, de jurisprudentie en de wetgevingspraktijk aan fiscale wetgeving op het punt van duidelijkheid stellen. 



Roberto van den Heuvel (1971) is als docent belastingrecht verbonden aan de Universiteit Leiden. Daarnaast schrijft hij commentaren bij rechterlijke uitspraken en ontwikkelt en verzorgt hij cursussen en presentaties.