Martin Veul schreef Alzheimer als spiegel om het verlies van zijn vrouw Elisabeth aan alzheimer een plek te geven. Hij ontdekte gaandeweg dat het proces van gestaag voortschrijdend verlies niet alleen maar voor boosheid, verdriet en wanhoop zorgde. Doordat contact via woorden niet meer mogelijk was, verdiepte zich het contact op gevoelsniveau. Dit bleek uiteindelijk een snelweg richting bewust leven vanuit het hart te zijn.


Natuurlijk is het proces van afscheid nemen na een leven van meer dan vijfenveertig jaar samen zwaar en bij tijd en wijle rauw. Maar Martin Veul kan alzheimer inmiddels ook steeds meer zien als een cadeau, een les in liefde. Hij schreef het boek in eerste instantie voor zichzelf en zijn naasten, maar het perspectief op alzheimer vanuit lichaam en ziel op kan waardevol zijn voor iedereen in een vergelijkbare situatie. Een prachtig, intiem en troostrijk boek.