Telkens weer blijkt Babs Gons je met haar warme observaties te raken, of ze nu spreekt over de coronacrisis, over de stad, het (stief)ouderschap, over de schoonheid van het woord ‘veerkracht’, over zomerlichamen (of juist niet), over gastvrijheid, harten die breken en/of helen, over bijzondere ontmoetingen, zomaar op straat – het is haar zachte, verbindende blik die zoveel lezers aanspreekt. En dat, wat er ook in de wereld speelt, leest als een geruststelling.

De teksten van Babs Gons in ‘Alles wat je liefhebt wordt mooi’ leven en bewegen: gedichten monden uit in columns, een verhaal leest als een vers, continu vloeien vorm en inhoud in elkaar over. Met verbindende taal beschouwt Gons de wereld en geeft stem aan wat vaak onzichtbaar blijft.