Tijdens de pandemie loopt Willem Jan Otten langs de Sloterplas in Amsterdam. Het is een manier om een vol hoofd te ordenen - een hoofd dat continu wordt belegerd door nuttige gedachten, oordelen, planeetpaniek en verloren dierbaren.

Hoewel Otten zijn rondje alleen maakt, is hij altijd in gezelschap. Er zijn passanten, zoals de Rastarenner, wiens vervilte haardos met elke pas opveert; een soevereine airedaleterriër, die even met de schrijver oploopt, en tal van paarlopers. Er zijn ook metgezellen: kunstenaars en schrijvers wier stemmen als knikkers door een flipperkast in hem
opduiken: Tarkovski, Borges, Gerhardt, Vestdijk, en die ene acteur
van wie Otten zeker weet dat hij niet Schwarzenegger heet. Maar er
is ook stilte, op een bank tegenover de Stadsdeelraadfontein.

Waar ben je als je denkt? En waar komt toch die urgentie vandaan
om de werkelijkheid te verdubbelen, op papier, op doek of op een
rotswand? In zijn weergaloos aanstekelijke De Om toont Otten zich
wederom een briljant essayist.