Naakt in de vliet springen. Heel hard schreeuwen. Op de grond vallen en kermend door de modder rollen. Dat is wat Nicolien Mizee wil als iemand haar goedbedoeld de snelste route van A naar B probeert uit te leggen. Mizee kampt al van kindsbeen af met een verlammende verdwaalkwaal. Dat maakt elke wandeling tot een schier onmogelijke opgave. Tot ze de beschikking krijgt over een TomTom en de route intypt naar de Zuidpier in IJmuiden.

Die wandeling kent maar één optie: heen en terug. Ze loopt tussen drieteenstrandlopers en vissers, tussen Eli Heimans en R.S. Thomas, tussen dwaalgasten en standvogels. Ook wandelt ze, in gezelschap, langs het Kennemermeertje, waar ze vlijtig en vergeefs aantekeningen maakt over de te lopen route. Dwaalgast is een onweerstaanbaar geestige en tegelijk schurende verkenning van de onmogelijkheid om het ongekende te bevatten.