Anna Achmatova (1889–1966) publiceerde aan het begin van haar carrière succesvolle bundels, vol poëzie van lief en leed, maar door toedoen van Stalins censuur bleef ze daarna zwijgen. Toch schreef ze in stilte verder, getekend door de revolutie, terreur en oorlog die tijdens haar leven plaatshadden.

Ook haar persoonlijke leven was turbulent: haar eerste man werd gefusilleerd, haar laatste stierf in een strafkamp, en haar zoon werd decennialang gevangengehouden. Zelf werd ze verstoten uit de Schrijversbond. In haar gedichten verbindt ze de Russische geschiedenis met haar persoonlijke leed. Toen ze in de jaren vijftig weer vrijelijk kon publiceren, werd ze geprezen als heldin van het onderdrukte volk.

Dwars door de tijd heen klinkt Achmatova’s stem onverzettelijk, warm en scherp. Dankzij de onvolprezen vertaling van Margriet Berg en Marja Wiebes komen haar gedichten ook in het Nederlands tot hun recht. Gedichten bevat ruim driehonderd gedichten uit Achmatova’s oeuvre, waaronder behalve de bundels ook de de beroemde poëmen Requiem, De zee en Gedicht zonder held.