"Het idee was aanvankelijk om de collecties FACSIMILÉS te beperken tot de albums die oorspronkelijk in linnen band waren verschenen, dat wil zeggen alle titels tot en met Kuifje in Tibet, verschenen in 1960. Maar talloze liefhebbers van deze uitgaven wilden graag dat alle titels in deze zelfde uitvoering beschikbaar zouden zijn, vandaar dat nu Kuifje in het Land van de Sovjets ook met linnen rug wordt gepubliceerd (zonder de ontbrekende plaat tussen de pagina’s 97 en 98). Deze titels krijgt dus een uitvoering “op de wijze van de facsimilés”. Citaat Etienne Pollet: ‘Ik kan niet geloven dat men die vorm zomaar vergeten is bij drukker. Ik vind het veel aannemelijker dat Hergé zelf die bladzijde heeft laten springen. Door die derde pagina van die ene aflevering, klopte Hergés verteltrant immers plots niet meer. Hij bouwde zijn verhaal namelijk zo op dat elke dubbele pagina rechts onderaan eindigde op een pointe, om de lezer voort te jagen naar het volgend nummer of –in de boekvorm- naar de volgende bladzijde. Door die ene pagina weg te laten, vond het album het juiste ritme terug.’ (Tintin Zwart op wit, Marcel Wilmet, 2004)"