Vooraf, door Emmanuel Guibert: “Wanneer een fotojournalist terugkomt van een opdracht in oorlogsgebied, brengt hij honderden foto’s, maar vooral anekdotes mee. Van die honderden foto’s worden enkele tientallen afgedrukt, en maar een paar daarvan worden verkocht. Al de rest blijft onder de vorm van contactjes ongebruikt in een doos liggen... Als de fotograaf een verteller is, horen zijn vrienden en familie sommige anekdotes. Maar de tijd gaat voorbij en de man krijgt nieuwe opdrachten en maakt weer andere foto’s. Recente anekdotes verdringen de vorige, die ergens in het geheugen worden opgeslagen. Op die manier dommelen verhalen in. In stripverhalen kun je anekdotes laten herleven. Er zijn wel honderd redenen waarom ik op Didier Lefèvre gesteld ben. Eén daarvan is dat hij een goeie fotograaf is. Een andere reden is dat hij prachtige verhalen kan vertellen. Al sinds ik hem de eerste keer hoorde, wil ik een boek met hem maken. Er zijn contactafdrukken die dat bewijzen. De strip laat nu zijn stem horen: de tekeningen vullen de hiaten op tussen de foto’s en het verhaal dat Didier wil vertellen op momenten waarop hij, om God weet welke reden, het niet met foto’s kan doen.”