Na een uitvoerig werk over het menselijk gelaat, dat in de Engels sprekende wereld veel succes had, voelde de schrijver zich nog niet bevredigd. Hij vervolgde zijn studie en werkte zijn geschrift in verschillende opzichten om tot een nog meer uitgebalanceerde beschouwing over datgenen wat aan het uiterlijk van de mens het meest opvallende en typerende is. Hij verdiept zich in de structuur en de symboliek van het gelaat, in de kenmerkende trekken van vrouwelijke en mannelijke gezichten. Hij stelt het probleem van de schoonheid; hij gaat eveneens na wat in de loop van de tijd veroudering daar aan veranderd. Speciale hoofdstukken zijn ook gewijd aan het lelijke en "valse" en aan het "heilige" gelaat. Tenslotte lopen de beschouwingen van Brophy uit op de vraag of men het gelaat kan "lezen" een de dogmatische typerende "fysiognomie" van Lavater wijst hij af, maar wel geeft hij op een aantal praktische opmerkingen die de lezer enigszins wegwijs kunnen maken in hetgeen hij van het aangezich

flezen. Hoewel het werk zeker niet zonder gedegen psychologische kennis is opgezet, is het niet als een zwaarwichtig handboek geschreven. De auteur heeft in een boeiende verhandeling enige waardevolle inzichten in de mens en zijn medemensen willen verschaffen.