De politie verzamelt in rechercheonderzoeken veel informatie. Een deel van
die informatie komt terecht in het procesdossier. De informatie die niet in het
procesdossier terechtkomt, wordt restinformatie genoemd. Zo kan bijvoorbeeld
bij een moordonderzoek ook een drugsnetwerk in beeld komen. Dergelijke
informatie kan voor andere opsporingsonderzoeken en andere partijen,
zoals de Belastingdienst en gemeenten, van groot belang zijn.
In onderhavig onderzoek is nagegaan hoe de politiepraktijk - met name de
generieke opsporing - omgaat met restinformatie en wat de eventuele meerwaarde
van restinformatie kan zijn voor de opsporing van strafbare feiten en
de samenwerking met andere instanties. Rechercheteamleiders hebben daarvoor
een vragenlijst ingevuld, er zijn interviews gehouden en er zijn restprocessen-
verbaal bestudeerd.
Het registreren en gebruikmaken van restinformatie wordt alom belangrijk
gevonden maar gebeurt nog te weinig, waardoor veel informatie verloren
gaat. De uitkomsten van het onderzoek zijn dan ook uiterst relevant, zeker
vanuit het oogpunt van het verhogen van de kwaliteit van de opsporing:
er verdwijnt nu nog te veel bruikbare informatie voor zowel ander opsporingsonderzoek
als voor externe partijen. Dat aspect van de informatie- en
opsporingspraktijk is onvoldoende geborgd en verdient de nodige aandacht.
Dit onderzoek eindigt dan ook met een aantal aanbevelingen om het gebruik
van restinformatie te stimuleren.
De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma
Politie & Wetenschap. Publicaties in de reeks Politiekunde betreffen in het
algemeen concrete handleidingen, modellen, instrumenten of werkwijzen
die direct bruikbaar zijn voor de politiepraktijk. Meer informatie vindt u
op www.politieenwetenschap.nl.