In Ik begin geloof ik te bestaan deelt Johanna Nolet haar ervaring met en onderzoek naar het meest voorkomende en tegelijkertijd onderbelichte overlevingsmechanisme: fawning. De vierde traumarespons na fight, flight en freeze.

Na jarenlange therapie heeft Johanna nog altijd moeite met 'gewoon' zeggen wat ze wil. Ze ontdekt dat het overlevingsmechanisme fawning, ook wel pleasen genoemd, geactiveerd wordt zodra er een conflict ontstaat, waardoor zij zelf niet meer aan het roer staat. Voor het eerst in haar leven voelt ze begrip voor alle keren dat ze ja zei terwijl ze nee voelde.
Openhartig vertelt Johanna over de vlucht van haar ouders uit een sekte in Portugal, haar zelfbeeld als jong meisje en hoe ze haar grenzen stelt op de werkvloer. Haar bewogen jeugd en kwetsbare positie als vrouw in de maatschappij hebben invloed op de keuzes die ze als volwassen vrouw maakt.

Dit boek biedt een verhelderende blik op de noodzaak en gevolgen van fawning binnen relaties en toont de bevrijdende kracht van het erkennen en begrijpen van deze overlevingsstrategie.

'Dit boek legt een vaak onderbelicht, maar cruciaal trauma-mechanisme bloot: fawning. Johanna Nolet geeft een stem aan de stille worsteling van velen die pleasen om te overleven. Haar verhaal is een confronterend en bevrijdend testament van menselijkheid en veerkracht. Onmisbaar voor iedereen die de complexe dans tussen trauma, identiteit en herstel wil begrijpen.' Jim van Os, hoogleraar psychiatrie

'Dit boek leert ons hoe we allemaal een korset aan hebben gekregen. Als vrouw. Als man. Als mens. Johanna trekt de veters los, zodat we vrijer kunnen ademen. En leven.' Splinter Chabot, auteur van o.a. Confettiregen

'Johanna Nolet durft te benoemen waar de meeste mensen angstig over zwijgen. Ze heeft een scherp oog, een rake pen en legt met humor en een zekere brutaliteit vingers op zere plekken. Ze schreef een boek waar ik, pleaser van beroep, een heleboel van leren kan en dat ik beslist vaker ter hand zal nemen!' Roos Schlikker, journalist en columnist