Dylan en wij zonder Amerika is geschreven voor mensen die onvermijdelijk van de Amerikaanse dichter-popster gehoord hebben, maar zich nooit in zijn werk hebben verdiept en nu toch wel eens willen weten ‘wat dat toch is met die Dylan’.

Wouter van Oorschot, die omstreeks 1990 al pleitte voor toekenning aan Bob Dylan van de Nobelprijs voor Literatuur, die hem in 2016 ten slotte ook werd uitgereikt, maakte er een even persoonlijk als meeslepend verhaal van, waarbij hij zijn held niet spaart en uitgesproken meningen niet schuwt. Onder meer de muziekindustrie tijdens de jaren 1950, tegen de achtergrond waarvan Dylan zelf opgroeide, krijgt er met een oordeel als ‘vrouwonvriendelijke smurrie’ ongenadig van langs. Kern van zijn betoog: Dylans werk is niet per se Amerikaans, hij heeft zich losgezongen van zijn geboorteland.

Intussen: wie over Bob Dylan publiceert, begeeft zich in een web van kenners die allemaal denken dat zij de wereldberoemde liedjeszanger beter begrijpen dan wie dan ook. Daar lag Dylan zelf nooit wakker van. Al in 2011 moedigde hij iedereen aan om zijn eigen boek over hem neer te krabbelen: ‘You never know, somebody might have a great book in them.’ Met Dylan en wij zonder Amerika voegt Van Oorschot nu zijn ‘gekrabbel’ aan die boekenrij toe, en vertelt daarin hoe terecht die Nobelprijs voor de ‘song and dance man’ is. Dat zijn boek door kenners zal worden verscheurd omdat zij het nu eenmaal beter weten, geeft niet, vindt hij: ‘We doen het hier gewoon met elkaar’.



Wouter van Oorschot, naar keuze roze, blanke of witte babyboomer, werd in 1952 geboren boven de literaire uitgeverij van zijn ouders. Na hun beider dood zette hij haar voort van 1987 tot 2015. In 2004 publiceerde hij de vertelling Verkleed als mens, met als hoofdthema het rampzalig verlopen gezinsleven na de zelfmoord van zijn oudere broer in 1963. Kort daarna hoorde hij, als jochie van twaalf, Bob Dylan voor het eerst en nam hem aan als plastic broer. Dylan en wij zonder Amerika is hiervan de neerslag.