Al meer dan zestig jaar is H.U. Jessurun d’Oliveira gefascineerd door de poëzie van Lucebert. Al die jaren heeft hij zich ingezet om diens niet altijd makkelijk te doorgronden maar altijd overdonderende en intrigerende poëzie te verhelderen. In 2018 reageerde de literaire wereld geschokt op de ontdekking van Luceberts ‘foute’ oorlogsverleden door biograaf Wim Hazeu. Velen keerden zich van de dichter af, anderen probeerden zijn werk zelf te blijven laten spreken. Jessurun d’Oliveira besloot zich te concentreren op de bronnen die er waren. Aan de hand daarvan komt hij tot een eigen, afwijkende conclusie:
Lucebert ging niet vrijwillig naar Duitsland. In het jaar waarin Lucebert honderd zou zijn geworden, presenteert hij nieuwe studies, samen met andere stukken die hij als lezer en liefhebber in de afgelopen meer dan zestig jaar schreef. Er valt veel te genieten voor de lezer die niet achteroverleunt, maar zich intensief bezighoudt met de magische en exuberante wereld van Luceberts poëzie.

Over Luceberts zoekend oog:
‘Niet alleen betoont de auteur zich een virtuoos poëzielezer, bovendien doet hij, elegant en erudiet maar vooral geleid door gezond verstand, uitermate zinnige uitspraken over de noodzaak van zijn ambacht.’
De Groene Amsterdammer

H.U. Jessurun D’oliveira (1933) was redacteur van Propria Cures, Tirade en Merlyn en voorzitter van het Fonds voor de Letteren (1996-2003). Hij is laureaat van de Dr. Wijnaendts Franckenprijs van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde.