De stikstofcrisis is momenteel alomtegenwoordig in het maatschappelijk debat in de Lage Landen. Dat de stikstofdepositie in onze regio’s bij de hoogste van Europa hoort, is daar niet vreemd aan. De combinatie van een hoge veedichtheid met veel industrie en een eindeloos wegennet maakt dat onze natuur heel wat atmosferische stikstofdepositie moet slikken.

Om de instandhouding van de Europees beschermde natuur te garanderen, moet de stikstofneerslag immers verder dalen. Dat vereist de Europese Habitatrichtlijn. Het spookbeeld van een complete vergunningstop kwam de voorbije jaren erg nadrukkelijk op de voorgrond. Dit boek ontleedt de ecologische, beleidsmatige en juridische randvoorwaarden die spelen bij het uittekenen van een duurzaam stikstofbeleid in Vlaanderen en Nederland. Het schetst wat kan en niet kan, zonder daarbij de meer systemische vraagstukken rond klimaat, water en volksgezondheid uit de weg te gaan.

Alle behandelde deelthema’s worden vanuit rechtsvergelijkend oogpunt bekeken, met aandacht voor zowel de Vlaamse als de Nederlandse invalshoek. Ook is er plaats voor ruimere reflecties over wat het betekent om de natuur te beschermen in een van de dichtstbevolkte regio’s in Europa. Is de stikstofcrisis een lastig verhaal van harde, juridische grenzen aan economische groei of een noodzakelijke maar pijnlijke transitieoefening in tijden van klimaatverandering? En krijgen we de stikstoftanker gekeerd met de recente beleidsinitiatieven rond stikstof of blijft de Habitatrichtlijn als een zwaard van Damocles over het vergunningsbeleid hangen?