De Haagse Mozes Flinker, een orthodox-joodse jongen van zestien jaar, vlucht in 1942 met zijn ouders, broer en zussen naar Brussel. Daar begint hij met zijn dagboek. Hij schrijft over dagelijkse beslommeringen: de eerste verliefdheid, waar er nog broodbonnen te krijgen zijn, de ruzies tussen zijn ouders. Daarnaast legt Mozes de belangrijke gebeurtenissen vast ― het strijdverloop, de inperkingen voor joden, de toespraken van Hitler ― en hoe zijn omgeving daarop reageert. Maar bovenal zoekt hij in Dagboek van Mozes Flinker vanuit zijn rotsvaste geloof in God naar een verklaring voor het grote lijden van de joodse gemeenschap.

Net als Anne Frank, Etty Hillesum en al die duizenden andere chroniqueurs van de Tweede Wereldoorlog legt Mozes Flinker de jaren van vervolging en vernietiging op papier vast.

‘Deze jonge dagboekschrijvers’, schrijft historicus prof. dr. Saul Friedländer in het voorwoord, ‘noteren de handelswijze en de dagelijkse wreedheid van de daders. Ze getuigen van de eigen alledaagse wereld vol radeloosheid, geruchten, illusies en hoop, meestal tot aan het einde. In die context is het dagboek van Mosje Flinker niet uitzonderlijk. Maar de bijzondere thema’s waarover hij schrijft, maken zijn aantekeningen tot een opmerkelijk document. De vragen die erin worden gesteld vormen tot op de dag van vandaag een uitdaging.’