In 1800 waren hofjes in Nederland de enige sociale woonvoorziening voor mensen met een kleine beurs. In 1940 kende Nederland een scala aan sociale woningbouwverenigingen. Hoe kwam deze verandering tot stand en welke rol speelden de hofjes daarin? Vormden de hofjes een aparte, uitstervende biotoop, zoals tijdgenoten soms dachten? Dit boek gaat over het zoeken naar evenwicht tussen oude tradities en nieuwe ideeën. Over hofjesstichters die ook wooncomplexen voor arbeiders bouwden. Over exploitatiehofjes, waarin de woonomstandigheden erbarmelijk waren. Over de toenemende steun voor de gedachte dat ook de armste huurder moest kunnen beschikken over licht, frisse lucht en schoon water, maar de moeilijkheden om dat toe te passen in eeuwenoude hofjes. Over de moeizame samenwerking tussen particulieren die de woningbouw wilden verbeteren en de overheid die maar langzaam in beweging kwam. En over nieuwe architectonische stijlen, die tot in de 20ste eeuw prachtige vormen van hofjesarchitectuur hebben opgeleverd.

De hofjestraditie kwam wel degelijk in beweging in de periode 1800-1940. Regenten pasten zich aan, maar verloren de waarde van oude tradities niet uit het oog. In 1940 was het hofje nog altijd een gewaardeerde woonvorm.



Vibeke Kingma (1973) is zelfstandig historicus, gespecialiseerd in de sociaal-economische geschiedenis van Nederland in de 19de en 20ste eeuw. Haar onderzoek resulteert in publicaties en lezingen voor uiteenlopende opdrachtgevers.