Het werk van Edelfeldt wordt wel eens beschreven als een mengeling van Astrid Lindgren en Franz Kafka. Zo gaat ‘De metaformose’, een van de verhalen in deze bundel over een jonge vrouw die, net als Pippi Langkous, weigert om het stereotype beeld dat de maatschappij van meisjes en vrouwen heeft te bevestigen en vlucht in de identiteit van een dier.'
De onaangepaste onvolwassen persoonlijkheid lijkt in het meest recente oeuvre van Inger Edelfeldt een constante te zijn. De waanzin lijkt toch doorgebroken, de rouw om het verlies van een dierbare blijft onverwerkt, de personages zijn niet langer jong en mooi, maar blijven wel steken in de puberteit. Ze blijven in hun leven, hun ‘modderhaven’ liggen en een andere wereld (Mars!) blijft onbereikbaar. Magistraal blijft Edelfeldts vermogen om in de huid van haar personages te kruipen. De spiegels die Edelfeldt voorhoudt en waarin het ouder wordende gezicht van de onvolkomen mens de lezer aanstaart, kan niet anders dan confronterend zijn.

Over Konijnenhemel en andere wonderbaarlijke verhalen in de pers:
“Alledaagsheid en diepzinnigheid vormen bij deze schrijfster een spanningsvolle eenheid die veel lezers zal kunnen boeien.” - NBD Biblion