Wat zou iemand in het zicht van de dood eigenlijk nog willen zeggen? Mensen vragen bepaalde dingen te doen of juist niet te doen. Vooral, lijkt mij, teruggrijpen naar het verleden, nog een keer praten over de goede dingen, grote en kleine, die voorbij zijn, over ongeluk en geluk, en nagaan of het allemaal niet tevergeefs is geweest. Maar misschien lijkt op het moment van sterven alles zinloos. Beter is het waarschijnlijk eerder vast te leggen wat je wil, denkt en vindt.

Opmerkelijke dingen gezien. Op een bioscoop in de Burchtstraat in grote letters ‘Anita de onbevredigbare’. Dat moet een vermoeiende film zijn.

En op een grote villa in Berg en Dal, waar een ‘gerontologisch instituut, afdeling research’ gevestigd is, de naam ‘Rust en Vrede’.

Chicago is de lelijkste stad die ik ken en dat wil toch wel wat zeggen voor iemand die Heerlen, Charleroi en South Bend Indiana gezien heeft.

Geen Franser product dan de ‘biscotte’. Als je er boter op probeert te smeren, toch geen onredelijke handelwijze, valt hij in stukken uiteen. Ik stel voor de biscotte het symbool voor Frans vakmanschap te maken.

Aardig incident bij Trinity, onze gids legt uit dat Prins Charles er gewoond heeft en kan ons zelfs het raam van zijn kamers aanwijzen. Vraag: heeft Bertrand Russell hier ook niet gewoond? Ja, maar die werd ontslagen wegens zijn pacifisme in de Eerste Wereldoorlog. Vraag: weet u ook waar zijn kamer was? Antwoord: nee.

Na afloop stelde Nico Frijda mij voor aan een jongedame, een wat zinnelijk uitziend schaap van in de twintig ‘Mijn nieuwe vriendin,’ zei hij terwijl hij mijn reactie scherp observeerde. Ik heb het kind hartelijk de hand gedrukt want in die dingen ben ik niet flauw, maar Nellie had meer persoonlijkheid. Misschien vrijt deze beter.