Barraqué, Jean (1928-1973)

Barraqué was nog kritischer dan een gemiddeld AVRO-lid. Hij wierp vaak met het waswater zijn eigen gare sop weg, terwijl hij voor de zekerheid – kokend van opwinding – nog een paar glazen ingooide. Zijn oeuvre is dan ook zo overzichtelijk als het stratenplan van Halfweg. In minder dan vier uur is de zaak afgewerkt.
Eind 1948 belandde Barraqué in de klas van Messiaen. Dat was een ‘cultuurschok’. Hij had piano en muziektheorie gestudeerd bij Jean Langlais en als jongeling gezongen in het koor van de Notre Dame. Al zijn composities uit die tijd waren overgoten met een romantische saus. Bij Messiaen heerste een intellectueel klimaat. Revolutionaire veranderingen hingen in de lucht. Belangrijke stimulantia waren René Leibowitz’ boek over de Tweede Weense School en zijn kennismaking met de muziek van Pierre Boulez.
Barraqué werd binnen een of anderhalf jaar ‘omgeschoold’ tot serieel denker. Hij vond in zijn studiegenoot Karel Goeyvaerts (die ook Stockhausen op koers zette) een geestverwant.
(…)
Wat hebben de stukken van Barraqué met elkaar gemeen? Het zijn hogedrukgebieden met atmosferische storingen, die net zo veel aandacht trekken als Aurora met een mistlamp of Hades met een schijnwerper. In plaats van tooncentra gebruikt Barraqué toonzalen. Hij verdient wel wat meer dan een voetnoot in de geschiedenis van de muziek, al is het hele seriële tijdperk momenteel te vinden in het verdomhoekje.