F. van Dixhoorn is een ‘poet’s poet’ die bij het grote publiek vaak op onbegrip stuit. Berucht zijn de nummeringen waarmee hij zijn regels punctueert; berucht is ook het vele wit dat zijn taaltekens omgeeft. Toch blijft zijn poëzie de liefhebber fascineren. Staat niet alles op zijn kop bij Van Dixhoorn? Titels presideren niet over een geheel, maar zijn een bijlage bij een samenstel van taalkoppelingen: een machine die zich door geen enkel principe de wet laat voor-schrijven, tenzij het direct uit de ervaring is afgeleid.

Rutger H. Cornets de Groot herkende in de poëzie van Van Dixhoorn een empiristische inslag die wonderwel blijkt aan te sluiten op de filosofie van de 18e-eeuwer David Hume en diens 20e-eeuwse adept Gilles Deleuze. Zoals de titel aangeeft, is Wat is lekker bij wat een verslag van de pogingen van deze dichter om chocola te maken van een wereld die niet kant-en-klaar is gegeven, maar die moet worden geordend om uit die verzameling indrukken zoiets als een menselijke natuur te ontwikkelen: een instantie die de gewoonte heeft ‘ik’ te zeggen.