Misschien zie je haar door je stad of langs de grote weg lopen: een vrouw met zilvergrijs haar, gekleed in een marineblauwe lange broek en een overhemd met daarover een korte tuniek, waaraan onderaan zakken zitten met haar enige wereldlijke bezittingen. In witte letters staat op de voorkant van de tuniek PEACE PILGRIM en op de rugzijde ‘25.000 mijl te voet voor vrede’. Die 25.000 mijl (zo’n 40.000 kilometer) heeft ze al afgelegd. Maar ze gaat door met lopen, want haar gelofte is: ‘Ik zal blijven rondtrekken totdat de mensheid de weg van de vrede heeft geleerd. Ik zal lopen tot mij onderdak geboden wordt en vasten tot mij eten wordt gegeven’.

Ze loopt zonder een cent op zak en ze is aan geen enkele organisatie verbonden. Ze loopt als vorm van gebed en om anderen te inspireren met haar te bidden en te werken voor de vrede. Ze spreekt met mensen langs de weg, tot groepen in kerken en universiteiten, ze spreekt door middel van kranten, tijdschriften, radio en televisie. Zo wisselt ze interessante en zinvolle ervaringen uit en discussieert over vrede in onze binnen- en buitenwereld. Ze voelt aan dat we geleerd hebben dat oorlog niet de weg naar vrede is, dat opslagplaatsen met bommen ons geen veiligheid kunnen bieden. Ze wijst erop dat dit een crisisperiode in de geschiedenis van de mensheid is, en dat wij, die nu in deze wereld leven, moeten kiezen tussen een nucleaire vernietigingsoorlog en een gouden vredestijdperk. Hoewel ze er niet om vraagt resultaten te zien, getuigen duizenden brieven ervan dat haar tocht niet voor niets is geweest. Ze zeggen in feite allemaal: ‘Sinds ik met u gepraat heb, heb ik besloten dat ook ik iets voor de vrede moet doen’.

(Deze boodschap was op een blaadje gedrukt. Peace Pelgrim had er altijd een paar van bij zich in haar tuniek, om zichzelf voor te stellen).