Bronia Davidson (1937) verliest in 2017 haar geliefde echtgenoot na bijna 60 jaar huwelijk. In Rouw Als Levenskunst neemt ze de lezer mee in haar rouwproces. Ze vertelt hoe zij en haar man Hans zoveel jaar in liefdevolle harmonie samenleefden, elkaar waardeerden, respecteer­den en aanvulden. De echo van hun jeugd is te horen in het boek: Bronia vluchtte als Pools-Joods kind vanuit Polen via Siberië naar Samar­kand (Oezbekistan) en haar man was als zevenjarig kind met zijn moeder, oudere zus en twee jongere broers geïnterneerd in meerdere Jappenkampen.
Davidson laat de lezer ervaren hoe de dood van haar man voelt als een amputatie. Haar werk als psychotherapeute was het enige dat ze niet met hem deelde in het leven. Bij cliënten die dierbaren verloren hebben herkent zij haar verlies en denkt zij met hen mee in het leren omgaan met hun gemis. De behandeling van cliënten en de steun van haar kinderen, kleinkinderen en vrienden helpen haar het leven weer op te pakken.