Met de Wet 11 juli van 2018 houdende diverse bepalingen in strafzaken is in België de herzieningsprocedure uitgebreid. De noodzaak rees voor een meer eigentijdse visie met eerbiediging van wetenschappelijke ontwikkelingen die voorzien in een snellere ontdekking van eventuele feitelijke vergissingen bij de rechterlijke oordeelsvorming. Voornamelijk de rechtsgrond van een ‘nieuw feit’ (novum) werd grondig uitgebreid. Deze uitbreidingen in de herzieningswet trachten de onevenwichtigheid in de finaliteitsbalans (rechtszekerheid versus rechtvaardigheid) bij te sturen.

De Belgische wetgever haalde daarvoor inspiratie uit buitenlandse herzieningsontwikkelingen, hoofdzakelijk bij haar noorderburen. Nederland kent een verruimd novumbegrip, met ruime herzieningsjurisprudentie tot gevolg. Bovendien laat het herzieningslandschap Nederlandse academici en burgers niet ongeroerd en heerst een open debat omtrent de effectiviteit van het huidige novum.

De vraag rijst of de huidige wetswijzigingen, geïnspireerd op de Nederlandse herzieningswet, de finaliteitsbalans kunnen rechttrekken en of zij een afdoend antwoord kunnen bieden op de Belgische gerechtelijke dwalingen. Bovendien dringt de vraag zich op of Nederland wel als inspiratiebron geschikt is.

In dit boek onderzoekt criminologe Hermien Bulckaen of de huidige nieuwe herzieningsprocedure in een effectief en wenselijk novum resulteert in vergelijking met Nederland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. Naast een rechtsvergelijkende studie met deze jurisdicties, wordt middels interviews met prominente herzieningsactoren en observatie in het werkveld, nagegaan of een ruimer novum wenselijk is en draagvlak kent onder prominente Belgische en Nederlandse herzieningsactoren.