In het gemoderniseerde Wetboek van Strafvordering wordt voorgesteld het beslissingsschema in hoger beroep te wijzigen, waardoor aan de door partijen ingediende bezwaren een belangrijkere rol wordt toegekend. Zo hoeft het gerechtshof in de toekomst, op een aantal uitzonderingen na, niet meer in te gaan op de onderdelen van het vonnis in eerste aanleg waartegen geen bezwaar is gemaakt. Ook neemt het hof niet langer de niet-betwiste beslissingen van de rechtbank voor zijn rekening. In dit boek onderzoekt de auteur hoe deze voorgestelde wijziging van het beslissingsschema in hoger beroep moet worden gewaardeerd. Daarvoor beschrijft zij eerst de achtergrond van deze wijziging, de inhoud ervan en de gevolgen voor de rechtsbescherming van de verdachte en voor de efficiënte van het strafproces. Bovendien komt aan de orde hoe de voorgestelde wijziging van het beslissingsschema in hoger beroep doorwerkt in cassatie. Verder gaat de auteur in op het civielrechtelijke appelsysteem en analyseert zij wat het strafrechtelijke appelsysteem daarvan kan leren. Dat doet zij aan de hand van de ‘twee-conclusie-regel’, het civielrechtelijke grievenstelsel en de devolutieve werking van het civielrechtelijke appel. De auteur concludeert dat, hoewel het nieuwe beslismodel op punten bijdraagt aan een efficiënter strafproces, de rechtsbescherming van een verdachte te zeer komt te lijden onder het streven naar een efficiënter beslismodel. Zo loopt een verdachte zonder raadsman in de toekomst meer risico’s dan voorheen en zijn er aan het nalaten van het maken van bezwaar na de inwerkingtreding van het gemoderniseerde wetboek onomkeerbare gevolgen verbonden.