Bij een WHOA-akkoord zijn de schuldenaar en zijn schuldeisers partij, soms ook aandeelhouders. De rechter heeft verschillende keren faillissementsakkoorden gehomologeerd die een zogenoemde ‘third-party release’ bevatten: een bepaling waarin kwijting wordt verleend aan derde partijen, die geen partij zijn bij het akkoord. Zo kan worden bepaald dat schuldeisers afstand doen van een eventuele aanspraak jegens een bestuurder op grond van bestuurdersaansprakelijkheid. Het probleem met de third-party release is dat hiervoor niet dezelfde rechtvaardiging geldt als voor de contractsdwang van de WHOA. Bij de homologatie van een WHOA-akkoord is deze rechtvaardiging gelegen in het feit dat de schuldenaar pre-insolvent is.

Op dit moment is het onduidelijk of third-party releases aan een homologatie van een WHOA-akkoord in de weg staan en of een third-party release in een gehomologeerd akkoord rechtsgeldig tegen niet-instemmende schuldeisers kan worden ingeroepen. Mede aan de hand van Amerikaanse literatuur en jurisprudentie zoekt mr. Emma Verweij in dit boek naar gezichtspunten die de rechter bij de beoordeling van third-party releases in een WHOA-akkoord zou kunnen meewegen.

De auteur bespreekt wat third-party releases zijn en in welke categorieën ze kunnen worden ingedeeld. Vervolgens gaat de auteur in op de belangrijkste kenmerken van de Chapter 11-procedure en het juridisch kader voor third-party releases in de Verenigde Staten. Tot slot beantwoordt de auteur de vraag in hoeverre third-party releases onder de WHOA zijn toegestaan, en wat de voor- en nadelen zijn van (het toestaan van) third-party releases in zo een akkoord.