Met de dood van haar terminaal zieke tante verliest de jonge Erika haar laatste bloedverwant. Ze beslist de vlucht vooruit te nemen en komaf te maken met een verleden dat haar al veel te lang op de hielen zit. Maar hoe sneller ze in haar nomadische passen van haar wortels wegrent, hoe harder ze de verdrongen trauma’s via andere wegen in haar gezicht gedrukt krijgt. De brieven die ze schrijft aan haar voormalige geliefde, David, worden zo een loflied op de oeverloze creativiteit waarmee het leven zichzelf probeert te ontlopen.

“Er rest te weinig van mijn herkomst om heelhuids bij jou aan te komen.”
“Heimwee blijft mijn lichaamstaal.”