Bomen
Zijn boom stond op de Paasberg. Het was een oude eik met stevige zijtakken. Waar stond hij?
Op de hoek van de Alberdingk Thijmstraat - Roemer Visscherstraat in het bosje van de Julianaschool.
Het was zijn droomboom. Uren heeft hij daar als kind, hoog in de boom gezeten, zitten dagdromen.
Daar had hij zijn eigen wereldje, kort na de oorlog. De boom kende hem, hij kende de boom.
Ze waren echte vrienden. In de lente en zomer kon hij zich verschuilen achter het dichte gebladerte.
In de herfst liet hij zich mee wiegen als het stormde en in de winter zag hij zijn leeftijdgenoten de helling van de Bernhardlaan af sleeën. De veel gehoorde kreet ‘Hakke-Wieke-Zole!’ of ‘Hakkùùh!!!’ galmt nog na in zijn herinnering. Deze yell werd geuit tijdens het sleeën, maar ook zomers als menig Paasbergertje op zijn zelfgebouwde houten karretje op kogellagers of kinderwagenwielen de De Goeijenlaan afsuisde, om vrijbaan te maken. Rond zijn zestiende levensjaar was de boom plotseling verdwenen. Zomaar, ongemerkt, weg, omgezaagd, dood. Het plan om zijn herinnering aan deze boom vast te leggen, kreeg in de loop der tijd steeds meer gestalte, daarom dit boek vol herinneringen en ca 1100 foto's