De voettocht naar Avalon is vooral een voettocht naar vroeger. Een voettocht naar de kindertijd toen de grens tussen deze en gene zijde nog vaag en ongedefinieerd was. Zoiets als met Samhain. Men kon toen makkelijk oversteken naar de andere kant, daar verblijven, en weer terugkeren. Het is en blijft een zoeken naar wat verloren is gegaan in deze moderne maatschappij. Die hectisch en vol van stress is. Een verhaal van het Avondland, van Avalon. Waar alles nog goed was en je in kon wegvluchten. Als het allemaal wat tegenzat in deze reële wereld.
Het is bovendien een verhaal van zoeken. Zoeken naar vroeger, naar de kindertijd. Die iedereen nog in zich heeft, maar die begraven lijkt. Het Avondland zal er voor een ieder zijn die het weet te vinden. Maar eerst moeten we in contemplatie. Zoeken naar wat echt belangrijk is, naar wat er nog over is van de kindertijd. Vaak zullen het flarden zijn. Flitsen door je hoofd. Vaak is het meer samenhangend. Mijn eigen Avalon dat ik vond door een voettocht te ondergaan. Een pelgrimage naar het vroeger.