Het is de JGZ de afgelopen 20 jaar niet gelukt zich te ontwikkelen tot een belangrijke en duidelijk herkenbare specialist op het gebied van SG, en evenmin om zich te positioneren binnen het speelveld van de Centra voor Jeugd en Gezin, de huisartsen en het onderwijs. Het resultaat is dat er allerlei pogingen worden gedaan om er toch nog wat ‘curatiefs’ van te maken – net échte dokters.

Andere uitwassen van de JGZ zijn de ridicule overmaat aan ‘erkende’ interventies die het NJi op haar website heeft staan: in 2023 totaal 353 waarvan bij 247 de onjuiste suggestie wordt gewekt dat die gecontroleerd zijn. Het merendeel van de interventies zijn ontleend aan Angelsaksisch, vooral Amerikaans onderzoek – want iedere kenner weet uiteraard dat de sociale omgeving in die landen volstrekt vergelijkbaar is met die in Nederland.

Ook de ‘JGZ-richtlijnen’ die de NJi publiceert zijn opgesteld door mensen die geen benul hebben van werkwijze, inhoud en invulling van sociaalgeneeskundig handelen waardoor het merendeel van deze richtlijnen nauwelijks tot niet wordt gevolgd. Zie ook mijn kritiek op het interview van Menno Reijneveld over de ‘effectieve benadering' van psychosociale problematiek bij sch