Als je in een kliniek voor depressieve ouderen verblijft valt je één ding als eerste op: het zwijgen en het staren. Ik maakte er een gedichtje over op 17 maart 2023. Ik was toen allang weer thuis, maar een aantal dingen spoken nog regelmatig door mijn hoofd. Vooral ook compassie ten opzichte van medepatiënten.


een vogel of een schorpioen
of een roepende in de woestijn

ze vinden het staren zo waardevol
dat ze het veelvuldig beoefenen

een uilskuiken dat nergens bang voor is
bepaalt de gang van zaken