In onze cultuur en traditie is het moederschap een onaanraakbaar, bijna heilig begrip. De moeder wordt vaak gezien als een Mariafiguur, een mystieke verbinding tussen zelfopoffering en onvoorwaardelijke liefde. Afwijkingen daarvan, zoals de Griekse Medea, die haar eigen kinderen vermoordde, vervullen ons met ongemak. Ze tasten ons mythische moederbeeld aan.

In 'Een leven zonder mams' blikt de hoofdpersoon terug met zijn moeder op de teloorgang van hun relatie. Ze bespreken de drijfveren en oorzaken achter het levenslange conflict dat hen van elkaar heeft gescheiden. Ze spreken over genegeerd en niet gezien worden, over slachtofferschap en daderschap. Ze bespreken de bewuste en onbewuste fouten, de wederzijdse verwijten, de rol van familie en vrienden, de schade en het onmiskenbaar wederzijds verdriet.

'Een leven zonder mams' is het grotendeels autobiografische relaas van een ongelukkige verhouding tussen moeder en zoon, waarin de hoofdpersoon nog één ultieme poging doet zijn moeder terug te vinden.