Het christelijk geloof is niet irrationeel maar rationeel. Wij menen zo in het spoor te gaan van Origenes, de schrijver van Contra Celsum, Augustinus, Calvijn en gereformeerden als Bavinck, Kuyper en Schilder. Maar ook Martin Kähler, vriend van Gunning jr., kunnen wij niet missen, want hij kwam met een nieuwe aanpak in de theologie. Dat Kierkegaard een irrationele denker is, blijkt al uit zijn onderwaardering van het Oude Testament, ‘de Bijbel van Jezus’. Emanuel Hirsch sprak al over ‘de platgetreden paden van de Duitse foutieve interpretatie van Kierkegaard’ en daaronder vallen volgens hem ook Barth en diens volgelingen. Schilder kruist in zijn dissertatie over de paradox de degens met de bekende dialectische theologen en Rudolf Otto. Hij valt terug op Calvijn. Nog steeds wordt Kähler vergeleken met Bultmann alsof ‘Kerygma’ bij beiden hetzelfde is, terwijl er van verschillende kant op is gewezen dat dit niet zo is. Na ‘de God is dood theologie’, jaren zestig, komt Hegel in de belangstelling te staan en wordt vanaf de katheders gedoceerd en vanaf de kansels verkondigd de lijdende God. Hoe keren wij het theologische getij?