Ik stel mijn pakt met de rookduivel met de regelmaat van een haperende klok in vraag. En ik vind schrijven prettig. Welnu dan, vroeg ik mij af, wat is er te verliezen. Ik blader terug in de geschiedenis van tabak en pijp en hou in een autobiografisch geschrift schaamteloos een vergrootglas boven mijn ervaringen. We zien wel wat er naderhand van de urgentie van het roken overblijft. Het merkwaardigste dat er kan gebeuren is dat mijn boek eindigt met een treurzang op de pijp en aan de mooie lippen van mijn levensgezellin een glimlach van opluchting ontlokt.