De dood is het definitieve einde van het leven. Dat staat sinds
Adam en Eva onbetwijfelbaar zeker vast.
Een levendige mix van zekerheid en wisselvalligheid doet
zich, zeker in Nederland, in deze tijd voor inzake de wijze
waarop wij omgaan met mensen van wie redelijk zeker is, dat
zij op afzienbare tijd zullen sterven.
Over hoe de levenden daarna omgaan met de stoffelijke resten
van de overledene, bestaan al sinds mensenheugenis wereldwijd
grote verschillen.
Vast staat alleen dat niemand in ernst kan claimen te weten
of daarna nog ‘iets’ komt en zo ja wat. In de ‘leegte’ van die
onwetendheid leven dan weer, zeker in Nederland, eindeloos
veel voorstellingen over hoe ‘dat daar’ dan misschien zal zijn.
Slechts weinigen weten dat de overledene in de eerste uren of
dagen van zijn dood in zijn verbeelding een innerlijk ‘postmortaal
levenspanorama’ zal ‘zien’.
Dit boek is in de eerste plaats een analyse van dit fenomeen
op geleide van de Bijna Dood Ervaring.
Daarna worden de consequenties van deze analyse voor de
uitvaart besproken