Deze studie bevat een evaluatie van de dienstverlening van SlachtofferhulpNederland (SHN) binnen de ZSM-werkwijze. Op basis van werkbezoeken aan drie ZSM-locaties, enkele overleggen, prestatiecijfers en bestudering van literatuur en beleidsstukken wordt een beeld geschetst van de wijze waarop SHN als ketenpartner binnen de ZSM-werkwijze functioneert. Geconstateerd wordt dat SHN zich tot volwaardige ketenpartner heeft ontwikkeld, die de slachtofferbelangen binnen de ZSM-werkwijze in de regel adequaat representeert. Dat laat onverlet dat er verbeterpunten worden gesignaleerd wat betreft de ketensamenwerking, in het bijzonder in relatie tot het aanleveren van slachtoffergegevens (door de politie) en de digitale uitwisseling van gegevens. Geconstateerd wordt dat de onderscheiden dienstverlening van SHN (primaire screening, actieve benadering en schadeinventarisatie) niet steeds goed zijn te scheiden en qua tijdsbesteding regelmatig meer tijd kosten dan begroot. Daartegenover staat dat de instroom van zaken minder is dan begroot. Deze vrijkomende ruimte wordt door SHN gebruikt om op de ZSM-locatie reguliere dienstverlening (backoffice) uit te voeren.

Het onderzoek laat zien dat er gerede aanleiding is om de activiteit 'schadeinventarisatie' onder de loep te nemen. Niet in het minst vanwege de door politie en openbaar ministerie geuite wens om schadebemiddeling te faciliteren als onderdeel van de ZSM-afdoening. Een ander aandachtspunt vormt de groeiende accentuering van de ZSM-werkwijze richting 'betekenisvol afdoen'. Die oriëntatie wordt vanuit SHN onderschreven, maar roept vragen op over haar rol als ketenpartner, in het bijzonder in relatie tot de besluitvorming van het openbaar ministerie als (eind)verantwoordelijke voor de vervolgingsbeslissing.

Het onderzoek biedt een beeld van de ZSM-praktijk vanuit SHN-perspectief, aanbevelingen om gesignaleerde problemen op te lossen en enkele handvatten om de balans in de keten vanuit het perspectief van SHN te waarborgen.