We moeten voor een gezond klimaat niet de uitstoot van broeikasgassen halveren, maar de waanzin. Dat is de kernboodschap van dit boek. Van alle vormen van waanzin is de uitstoot van broeikasgassen er ‘slechts’ één. Het gaat onder andere ook om de waanzin van het verbouwen van voedsel in Afrika om dit te verwerken tot veevoer in Europa, de waanzin van het uitmergelen van bodems en uitputten van de ondergrond, de waanzin van de onderwaardering van docenten en medewerkers in de zorg en de waanzin van het bestrijden van de negatieve gevolgen van de techniek met nieuwe techniek.

We zullen over de volle breedte vormen van waanzin in samenhang moeten aanpakken, wat een uitbreiding is van de uitdaging die we als mensen hebben om op duurzame wijze te kunnen verblijven op onze aardbol. Hierdoor maken we het klimaatvraagstuk complex. Supercomplex zelfs. En dat is een kans. Door de complexiteit op te zoeken, ontdekken we dat het landschap van oplossingen zich verder uitstrekt dan windmolens, zonnepanelen, waterberging, groenvoorzieningen en ondergrondse CO2-opslag. Het gaat nu ook om het schrijven van gedichten, het spelen van muziek en het verlenen van goede zorg. Ook dan draag je bij aan een gezond klimaat.

Om deze stellingname scherp te krijgen neemt Govert Geldof de lezer mee op een persoonlijke ontdekkingstocht, via een slecht rapport op de middelbare school, ijsschotsspringen in de haven van Terschelling en het rijden in een Leopardtank tijdens militaire dienst tot een passie voor computermodellen. Gaandeweg wordt duidelijk dat alle in het boek genoemde vormen van waanzin dezelfde wortels hebben.