Hennita de Jager was ruim 26 weken zwanger toen ze in het ziekenhuis te horen kreeg dat ze meteen geopereerd moest worden. Zeer waarschijnlijk zou haar kind, Marten, er niet onbeschadigd uit komen. Over het doorzetten van de behandeling moest zij samen met haar man en het behandelteam beslissen. Er is besloten door te behandelen en Marten heeft het overleefd. Zijn ouders kregen hem ruim drie maanden na zijn geboorte mee naar huis met een drain in zijn hoofd en de mededeling dat hij vermoedelijk blind, spastisch, epileptisch en mentaal beperkt zou zijn.

Marten leidt nu zijn eigen leven. Hij redt zich goed en als je niet goed kijkt, lijkt er niet veel aan de hand met hem. Maar zijn leven is niet gemakkelijk geweest en dat is het nóg niet altijd. Geregeld heeft Hennita zich daarom afgevraagd of destijds de juiste besluiten zijn genomen en of Marten ondanks alles een goed leven heeft. Deze vragen hebben ertoe geleid dat Marten en zij ruim dertig jaar na zijn geboorte een briefwisseling zijn gestart.

Hun brieven zijn te lezen als essays waarin ze een poging doen hun eigen verhaal in een breder perspectief te zien door ook bij anderen te rade te gaan. Diepgravend, informatief en essentieel. Met vragen die voor henzelf maar ook voor anderen in hun leven vaak een belangrijke rol spelen.