Er bestaat een hardnekkige mythe dat Joden in ons land weinig tot geen verzet zouden hebben gepleegd toen ze tijdens de bezetting werden afgevoerd naar de vernietigingskampen. Niets is minder waar, laat historicus Ben Braber zien in deze indrukwekkende studie naar de vele vormen van Joods verzet in Nederland.

Joden getuigden van hun geloof en hun cultuur. Ze protesteerden. Ze schreven en verspreidden illegale bladen. Vochten terug op straat. Onttrokken zich aan deportatie. Assisteerden elkaar met onderduiken en probeerden de deportatie te ontregelen. Ze hielpen opgepakte lotgenoten ontsnappen uit deportatiecentra, treinen en doorgangskampen. Stonden elkaar bij in vernietigings- en slavenarbeidskampen. En kwamen daar in opstand. In Nederland sloten relatief veel Joden zich ook aan bij algemene verzetsgroepen. Ze waren voortrekkers van het gewapend verzet.

In zijn even noodzakelijke als aangrijpende nieuwe boek schetst Ben Braber een panoramisch beeld van breed gedragen Joods verzet. Mensen als de bokser Ben Bril, schoonmaakster Rosa Boekdrukker-Hirsch, een van de organisatoren van de Februaristaking, studente Truus van Lier  en reserve-officier George Maduro lieten zich niet terroriseren door de bezetters, en zij waren zeker niet de enigen. Omdat ik geen lam voor de wolven wil zijn toont overtuigend aan dat het tijd is de mythe van de Joodse passiviteit definitief achter ons te laten.