‘We waren zo gelukkig en hadden het niet door…’

Een 33-jarige schrijver leeft een gelukkig leven in een rustige Europese voorstad, samen met zijn vrouw en hun hond. Zijn ouders kopen een nieuw appartement in Boetsja, tien minuten verderop. In de weekenden gaan ze brunchen, koken ze en zien ze vrienden. Het leven is goed, het is normaal. Tot de dag dat de Russen binnenvallen.

De taal van oorlog gaat over een wereld die van de ene op de andere dag verandert. Over wakker worden door het geluid van helikopters en de geur van buskruit. Over het achterlaten van huis en haard, over de moed van vrienden en de koppigheid van ouders. Over het besef dat terugvechten de enige oplossing is, ook al heb je nog nooit een wapen vastgehouden.

In dit levendige verslag van de Russische invasie in Oekraïne beschrijft Oleksandr Myched de belevenissen van zijn familie, vrienden in ballingschap en soldaten aan het front die getuige waren van onvoorstelbare wreedheden. Het is zowel een dossier als een afrekening. Op weergaloze wijze zoekt Myched naar woorden voor de nieuwe realiteit. Want hoe kun je de wereld nog begrijpen als de enige taal die je kunt spreken de taal van de oorlog is?