Opeenvolgende generaties feministen lijken met elkaar te moeten wedijveren
om maatschappelijke impact, met ‘moedermoord’ op weg naar erkenning tot
gevolg. Zodoende kent het feminisme verschillende ‘golven’, die voortgestuwd
zouden worden door verschillende politieke agenda’s. Een dergelijke
benadering belast nieuwere generaties feministen met de geforceerde
opdracht om telkens weer nieuwe ‘golven’ te ontketenen. Tegen de golven in
wil juist ruimte bieden aan intergenerationele continuïteit en solidariteit door
middel van interviews met vertegenwoordigers van verschillende generaties
feministen die zich voor vergelijkbare strijdpunten hebben ingezet.
Feministische kwesties zijn zelden radicaal nieuw. De erfenissen van vorige
generaties moeten beschikbaar blijven als inspiratiebronnen voor de
vormgeving van het heden en de nabije toekomst.