Hulp bij zelfdoding in 2008: daarvoor werd ik, de auteur, in 2012 aangeklaagd, nadat mijn hulp publiek was geworden in de TV-documentaire waarin ik aandacht vroeg voor de problematiek van mensen met een ‘voltooid leven’. Gedurende in totaal 9 jaar en minimaal 5 procesrondes, kwamen vrijwel alle denkbare oordelen aan de orde. Het finale oordeel van de Hoge Raad was ‘schuldig’, met een straf van 6 maanden voorwaardelijk en 2 jaar poeftijd. Het Europese Hof is er door ons bij betrokken maar heeft zich nog niet uitgesproken.
Ik bespreek mijn ervaringen in het licht van de rechtsstatelijkheid van de Nederlandse Justitie. Het OM blijkt wonderlijke ideeën te hebben van openbaarheid en ‘waarheidsvinding’. Erg betrouwbaar en onpartijdig zijn ze zeker niet. Wat erger is, is dat de rechters vaak veel te makkelijk achter het OM aan lopen, ook in mijn proces. De Hoge Raad maakt het helemaal bont door tenslotte mee te gaan met een hoger beroep, dat op veel plaatsen aantoonbaar rammelt en ‘feiten’ verzint. Veroordeeld worden is tot daaraan toe, maar laat dat dan wel juridisch correct gebeuren. Nu is de rechtsstaat besmeurd. Daar vraag ik aandacht voor. Dit maakt immers niemand gelukkig.