Dit is het persoonlijke verhaal van iemand die er op het eerste gezicht uitziet zoals veel anderen, maar schijn bedriegt. Op mijn zevende kregen mijn ouders te horen dat ik een taalontwikkelings-stoornis heb. Dat betekent dat taal, en alles wat daarmee te maken heeft, minder goed wordt verwerkt in mijn hersenen.



TOS, noem je het ook wel. Het betekent dat ik moeite heb met woordenschat. Iets als een gesprek voeren kan al een uitdaging zijn, omdat ik langer moet nadenken over wat ik zeg. Anderen vinden dat soms gek. Dat je het niet aan de buitenkant aan me kunt zien, helpt niet mee. Aan de andere kant vind ik dat eigenlijk wel prima. Niet iedereen hoeft het te weten, want zo belangrijk is het ook weer niet. Iedereen heeft wel iets, en dit is wie ik ben. Bovendien zorg ik er zelf wel voor dat mijn stoornis me niet tegenhoudt in het bereiken van mijn dromen.



Dat ik zo ver zou komen, hadden mensen om me heen nooit gedacht. Een taalontwikkelingsstoornis kan ervoor zorgen dat sommige dingen meer moeite kosten, maar ik weet nu: je kunt zoveel meer dan je denkt. Daarom wil ik graag mijn verhaal delen. Dan zal je zien dat dit ook voor jou geldt, wie of wat je ook bent.