De schrijver gaat opzoek naar het mysterieuze vijfde evangelie. Er zijn verscheidene kandidaten: het diatessaron, het evangelie van Pistis Sophia en de Dode Zee-rollen. In een rondgang door deze geschriften verliest Rutger het overzicht. Het blijkt het verloren evangelie, oftewel het secretum silentii, te zijn dat kan doorgaan als het mysterieuze vijfde evangelie. Uiteindelijk gaat de congregatie van de geloofsleer zich ermee bemoeien. Omdat er wordt beweerd dan men niet moet uitgaan van een historische Jezus, maar van een symbolische. Dit is tegen het zere been van het Vaticaan, die eeuwenlang gedacht hadden dat ze elk spoor en elke aanwijzing richting het gnosticisme de kop hadden ingedrukt. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de gnostiek is weer terug en volledig aanwezig. Het corrigeert het moderne christelijke denken. Het denken over wie die mysterieuze Christus toch eigenlijk was.