In ‘Morgendauw’, de proloog van het nieuwe boek ‘Vredesmisdaad 1998 - 2025’, beschreef Ab Goubitz zeven jaar vol pijnlijke ervaringen met de Pensioen en Uitkeringsraad (PUR) om erkend te worden als oorlogsslachtoffer.

Net in een rustiger periode van zijn leven aangekomen, volgen nog eens twaalf jaar van bureaucratische blunders door de PUR en door de Sociale Verzekeringsbank (SVB), chronologisch door Ab in zijn nieuwe boek weergegeven. Eén en ander is begonnen na het indienen van zijn ziektekosten bij de PUR over het jaar 2005. In dat jaar had hij buiten zijn jaarlijkse psychologische behandelingen in Nieuw Zeeland ook voor het eerst psychologische behandelingen in Nederland gehad bij het Sinaï Centrum in Amersfoort. Hierdoor ontstond de verwarring en een lange correspondentie.

‘Dat regels er moeten zijn om duidelijkheid in de vaak complexe oorlogswetten te scheppen is begrijpelijk, maar het gaat erom hoe je wordt behandeld’, volgens Ab.
Verbetering is mogelijk als bekend is wat er niet goed is gegaan of wat niet duidelijk is. Het is niet altijd mogelijk om iets te veranderen, bijvoorbeeld als dat wettelijk niet kan, maar dan moet er in ieder geval een goede uitleg beschikbaar zijn. Of er moeten bekwame functionarissen voorhanden zijn die dit wel kunnen uitleggen.

Tijdens één van lotgenotenbijeenkomsten in het voorjaar van 2005 van de Vereniging Kinderen van Verzetsdeelnemers 1940 – 1945, waar Ab lid van is, ontmoet hij ook goedwillende functionarissen van met name de PUR. Die zullen er vermoedelijk altijd wel geweest zijn, maar onder de cultuur zoals Ab die beleefde werden deze goedwillende mensen kennelijk tegengewerkt hun taken uit te voeren zoals het eigenlijk zou moeten.

Net als bij zoveel andere kinderen van verzetsdeelnemers het geval is, zal Ab het gemiste verlangen naar onschuld en plezier, dat in zijn eigen prille jeugd werd verdrongen door angst en onzekerheid, gevoelsmatig nog altijd blijven zoeken. Ieder kind heeft namelijk het recht om in alle onschuld en veiligheid kind te zijn.

De opbrengst van dit boek komt ten goede aan de Vereniging Kinderen van Verzetsdeelnemers 1940 – 1945 (KvV)

Jolanda van Bodegraven, oud-voorzitter KvV
Maassluis: 28 december 2017